ما برای هم جانمان را میدادیم
بدونِ هم آب که هیچ
نفسی هم بالا و پایین نمیرفت
عمری گذشت و هرچه میگفت،
"چَشم" از دهانم نمی افتاد...
خواست و تن دادم
گفت و جان دادم
تمامِ خط قرمزهایم را برایش رنگ سفید پاشیدم
خاطرش را چون میخواستم،
هیچ چیز برایم مهم نبود
در یک کلام؛
تمامِ هستی ام بود...
رفت!
گفتنش راحت است،
اما همین سه حرفیِ لعنتی،
گاهی یک زندگی را با خودش میبرد
دلیل خواستم و جوابم این بود؛
"خودَت خواستی"
و بی شک این جمله روزی هزاران بار دهان به دهان میچرخد!
باید فهماند به آدمها،
که ما معلولمان را دوست داریم که برایش علت را رقم میزنیم!
خودمان خواستیم،
اما خودمان را با شما خواستیم!

‌باید می‌گذاشتی عاشقت بمانم
عشق چیزی نیست که
هر دقیقه، هر روز، اتفاق بیفتد
اگر افتاد باید دو دستی چسبیدش
باید می‌گذاشتی دو دستی بچسبم
به قایق‌هایی که نجاتمان می‌دادند
به رویاهایم، به #عشق..
زندگی اقیانوسِ دیوانه‌ای‌ست!

جایی برای عشق در قلبت کنار بگذار
زیرا عشق تورا زیباتر می کند
دوست داشتنی تر ...
خالص تر
پاک تر ...
گویی تو بالی هستی
روی شانه های فرشته‌...

محبوب من بیا
تا اشتیاق بانگ تو در
جانِ خسته ام
شور و نشاط عشق برانگیزد ..
من غرق مستی ام
از تابشِ وجود تو
سرشار هستی ام
من بازتاب صولت زیبایی توام
آیینه ی شکوه دلارایی توام ...

همه میگویند: روز خوبی داشته باشید.
اما من میگویم: روز خوبی را برای خودت خلق کن!

آرزو میکنم بهترین معمار روز قشنگ خودت باشی و خداوند هم بزرگترین حامی تو..

می‌دانی دلبر جان..
بلاخره در یک عصر دل‌انگیز پاییزی
وقتی صدای خش‌خش برگ‌ها را
زیر پاهایمان حس می‌کنیم
و دست در دست هم
در کوچه‌های این شهر قدم برمی‌داریم

با لب‌هایی که از شدت سرما می‌لرزند
و نفس‌هایی که در سینه‌ام حبس می‌شوند
زمزمه خواهم کرد که «دوستت دارم»

#پاییز فصل رها کردن رازهایی‌ست
که برای نگه داشتن‌شان
کل سال را جان کندم!

پاییز، مرد دل‌شکسته‌ای است
که در انتهای کوچه عاشقی
زیر درخت صبر
ریشه‌های انتظارش خشک شد
و برگ‌های قرارش ریخت
ولی بهارش نیامد..

پاییز، شهریار است
با دنیایی از عاشقانه‌های به بن‌بست رسیده
نجوای دلتنگی شبانه‌اش در بهجت‌آباد
و دختری که نیامد..

پاییز، کرشمه‌ای از ساز صباست..

بی‌رحم‌ترین قطعه‌ی پاییز چنین است
باران بزند،
شعر بیاید،
تو نیایی...

برﺍی ﻛﻔﺸﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﭘﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺯﻧﺪ ﻓﺮقی ﻧﻤﻴﻜﻨﺪ ﺗﻮ ﺭﺍﻫﺖ ﺭﺍ ﺩﺭﺳﺖ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﺎشی ﻳﺎ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﻫﺮ ﻣﺴﻴﺮی ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻫﻤﻘﺪﻡ ﺷﻮی ﺑﺎﺯ ﻫﻢ در آﺧﺮ جز درد چیزی برایت ندارد برخی آدمها هم مثل کفش اند آﺩﻣﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺁﺯﺍﺭﺕ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ و درکت نمی کند ...

آسمون ابری شده انگار میخواد بارون بگیره

مگه بارون بیاد قدری دلامون جون بگیره

میگم گریه کنم، شاید دلِ ابری بسوزه
یکم گریه کنه ابرو دل عاشق نسوزه

میگم ، گریه کنم ، سنگ سیاه دل بریزه
که شاید لحظه ای چشم بحالِ ما بدوزه