‏جوری باشید ک بعد از چند سال دیدیم تون کلی ذوق کنیم و خاطرات خوب بیاد تو ذهنمون.

فریادهای زده نشده
یواش یواش چین و چروک های
روی صورت می شوند!!!

بزرگترین حماقت زندگی می تونه این باشه که به کسی که اشکاتو میبینه و بی اعتنا میره ،

برای بار دوم اعتماد کنی ....!

دوستت داره ، دوسش داری

اما اگه دوستت نداشته باشه ، تو هم دیگه دوسش نداری ؟!
پس عشق تو چی شد این وسط

مگه تو آینه ای ؟
چرا نمیجنگی برای دوباره بدست آوردنش ؟ هان ؟
یعنی تو تا وقتی دوسش داشتی که اون دوستت داشته ؟
شاید داره ناز میکنه . شاید دلخوره . شاید خسته شده
شاید یه شوک نیاز داره . محبت . دیده شدن . ناز کشیدن

من قبول ندارم
این عشق نیست
درست نیست تا بهت گفت من نیستم ، تو هم بگی باشه منم نیستم
باید داد بزنی ، گریه کنی، فحش بدی، بشکنی، دعوا کنی ، جنگ کنی
میفهمی ؟ باید جـــنــگ کـــنی

وگرنه شک میکنم به عشقی که تو بهش داشتی ، خودتم شک کن
به خودت ، به دوستت دارم هایی که گفتی و بوسه هایی که دادی !

من اصلا قبول ندارم
عشق آینه نیست !

عشق یک دریاست
یک خورشیده
سراپا نوره

زن که باشی
کم کم تفاوت ظریف میان نگه داشتن یک دست
و زنجیر کردن یک روح را یاد خواهی گرفت.

این که عشق تکیه کردن نیست
و رفاقت، اطمینان خاطر.

و یاد می گیری که بوسه ها قرارداد نیستند
و هدیه ها، عهد و پیمان معنی نمی دهند.

و شکست هایت را خواهی پذیرفت
سرت را بالا خواهی گرفت با چشم های باز
با ظرافتی زنانه و نه اندوهی کودکانه

و یاد می گیری که همه ی راه هایت را هم امروز بسازی
که خاک فردا برای خیال ها مطمئن نیست
و آینده امکانی برای سقوط به میانه ی نزاع در خود دارد

کم کم یاد می گیری
که حتی نور خورشید می سوزاند اگر زیاد آفتاب بگیری.

بعد باغ خود را می کاری و روحت را زینت می دهی
به جای این که منتظر کسی باشی تا برایت گل بیاورد.

و یاد می گیری که می توانی تحمل کنی...
که محکم هستی...
که خیلی می ارزی.

و می آموزی و می آموزی

با هر خداحافظی
یاد می گیری...!

دردهای من جامه نیستد تا زتن درآورم ،
دردهای من ناگفتنی ، دردهای من نهفتنی است .

دردهای من ، گرچه مثل دردهای مردم زمانه نیست
درد مردم زمانه است ،
مردمی که چنین پوستینشان ، مردمی که رنگ روی آستینشان
جلد کهنه شناسنامه هایشان
درد می کند ...
من ولی ،
تمام استخوان بدنم ، لحظه های ساده سرودنم
درد می کند ...
انحنای روح من
شانه های خسته غرور من
تکیه گاه بی پناه من
همه درد می کند ...

کسانی هستند که ناخودآگاه از خودمان می رنجانیم ؛
مثل ساعتهایی که صبح دلسوزانه زنگ می زنند
و در میان خواب و بیداری بر سرشان می کوبیم ،
بعد می فهمیم که خیلی دیر شده !!!

وقتی عقیده ، عقده خوانده می شود!

و نور چراغ در آب ،مهتاب تلقی!
و متانت زمین زیر برف یخ می زند!
آنوقت است که نان از یتیم خانه می دزدیم و می فهمیم
که "دزد" اشتباه چاپی "درد" است!

سلام به همه

زخم زدی...
چشمهایم را بستم .
دل سوزاندی....
اعتراضی نکردم.
تَرکم کردی....
بیصدا تَرَک برداشتم.
تعبیر به سنگ بودنم نکن..
عشق وادار به سکوتم کرد...